حرف ناشایستی را از زبان فرزند یا دانش‌آموزتان می‌شنوید و وانمود می‌کنید نشنیده‌اید. «چشم‌پوشی کردن» یک تکنیک تنظیمی مناسب در برابر بدرفتاری‌های جزئی بچه‌ها است به این شرط که به رفتار غالب شما به عنوان پدر، مادر یا معلم تبدیل نشود.
این تکنیک احتمال تنش و درگیری‌هایی که اثر تربیتی چندانی ندارند را کاهش می‌دهد، از تبدیل خانه و کلاس درس به فضای «بکن‌نکن» و تغییر نقش والدین و معلمان به «هشدار دهندگان و ایرادگیران دائمی» جلوگیری می‌کند، مانع لج‌بازی بچه‌ها است و مهم‌تر از همه این‌که، نه گفتن و مخالفت را به عنوان رفتاری اثربخش و قاطعانه حفظ می‌کند و به اصطلاح از سکه نمی‌اندازد.
با چشم‌پوشی کردن از خُرده‌رفتارهای ناشایست، در واقع این شما هستید که زمین بازی را انتخاب و تعیین می‌کنید «مخالفت» را کجا خرج کنید.
البته چشم‌پوشی کردن به تنهایی کافی نیست؛ باید احتمال بروز همان رفتار در موقعیت‌های مشابه را کاهش دهید. مثلاً اگر فرزندتان در حال بازی کردن با کتاب‌های کتاب‌خانه است در حالی که پیش‌تر از او خواسته بودید سراغ کتاب‌ها نرود، به جای تکرار جملاتی مثل «باز رفتی سراغ کتاب‌ها؟ مگه من نگفتم کتاب‌های من مال بازی نیست؟!» او را برای خوردن خوراکی صدا کنید و کتاب‌ها را به قفسه‌ای که دسترسی به آن سخت‌تر است منتقل کنید. این رفتار به درد مواقعی می‌خورد که خطری کودک را تهدید نمی‌کند و او هم در حال خراب‌کاری غیرقابل جبرانی نیست. می‌شود در فرصت دیگری سراغ موضوع رفت و در فضایی آرام و دور از تنش قول و قرار قبلی را یادآوری کرد.
گاهی اوقات بچه‌ها به دنبال جلب توجه منفی‌اند، یعنی کارهای ناشایست و حساسیت‌برانگیز را راهی برای جلب توجه می‌دانند. در این مواقع توجه منفی شما، مخالفت و هشدار و تذکر شما، در حقیقت آن‌ها را به هدف‌شان رسانده و موقعیت سرگرم‌کننده -ولو ناخوشایند- را برایشان فراهم کرده است. با چشم‌پوشی از آن رفتارها، سرگرم‌کنندگی را از موقعیت حذف کرده و انگیزه برای در پیش گرفتن رفتارهای مشابه در آینده را کاهش داده‌ایم.
متن اینفوگرافی برای افراد دارای معلولیت بینایی:
۷- بدرفتاری‌های کوچک را نادیده بگیرید
چشم‌پوشی کردن یک تکنیک تنظیمی مناسب در برابر بدرفتاری‌های جزئی بچه‌ها است؛ به این شرط که به رفتار غالب والدین یا معلم تبدیل نشود.