وقتی کودک‌تان زمین می‌خورد، از رفتن دوستش ناراحت می‌شود یا اسباب‌بازی محبوبش را گم می‌کند معمولاً اولین واکنش او گریه و اولین واکنش شما گفتن جمله‌هایی شبیه به این‌هاست: «چیزی نیست، گریه نکن»، «چند تا شبیه به اون عروسک رو داری»، «واقعاً اون‌قدر مهم نیست که این‌طوری گریه کنی براش».
شما، از پس سال‌ها تجربه به موضوع می‌نگرید و فکر می‌کنید آن اتفاق «چیزی نیست» اما کودک شما دچار دردسری شده که در دنیای کودکانه‌اش اتفاق مهمی‌ست. در این شرایط دست‌کم گرفتن احساس ناراحتی و اندوه او آثار مخربی دارد. در چنین شرایطی باید به بچه‌ها کمک کنیم احساسات‌شان را بشناسند، درک کنند و با آن کنار بیاید. آن‌ها را در آغوش بگیرید، احساسات‌شان را با گفتن جملاتی مانند «می‌دونم افتادن از بلندی خیلی درد داره» یا «من هم دوست دارم دوستام کنارم باشن» به رسمیت بشناسید. بعد راه حل‌هایی را برای بهبود شرایط پیشنهاد دهید؛ مثلاً بگویید «یخ درد پات رو کم‌تر می‌کنه، می‌خوای امتحان کنیم؟» یا «حالا که دوستت رفته می‌خوای با هم کتاب بخونیم؟» یا «اگر بخوایم یه دونه شبیه به عروسک گم‌شده‌ت رو بخریم، دوست داری لباسش چه رنگی باشه؟». ممکن است ابتدا صدای بچه بالاتر برود و بی‌تاب‌تر شود، اما پس از مدتی تمرین این روش آرام می‌گیرد و می‌آموزد که در شرایط بحرانی چه‌طور باید به دنبال راه حل‌هایی برای آرام کردن خودش باشد.