بیایید واقع‌بین باشیم؛ عصبانیت، ناراحتی، اضطراب، دلخوری، داد و فریاد و پرخاش ربطی به سن و سال ندارد. آدمبزرگها به مراتب بیش از کودکان با این احساسات مواجه می‌شوند و رفتارهای پرخاشگرانه دارند. اما آن‌چه با افزایش سن تغییر می‌کند، نحوه‌ی مواجهه افراد با احساساتی مثل عصبانیت، خشم و حسادت است. پس به جای ایجاد این تلقی نادرست و غیرواقعی در کودکان و نوجوانان که «آدمبزرگها خشمگین و مضطرب نمی‌شوند، داد نمی‌زنند و از کوره در نمی‌روند»، عصبانیت و بی‌قراری و داد و بیدادهایشان را به فرصتی برای به رسمیت شناختن احساسات انسانی و گفت‌وگو درباره‌ی روش‌های سالمِ برخورد با عواطف مختلف و نحوه‌ی مدیریت آن‌ها تبدیل کنید.
تکرار عبارت‌هایی مثل «دیگه خانم/آقا شدی و نباید گریه کنی»، «یه دخترخانم بزرگ، به خاطر یک عروسک ناراحت نمی‌شه» یا «یه ماشین اون‌قدر ارزش نداره که یه پسر بزرگ و آقا مثل تو به خاطرش گریه کنه»، نه‌تنها اثری بر رفتار آن‌ها نمی‌گذارد که این باور را در آن‌ها تقویت می‌کند که شایستگی لازم را ندارند.