آروم! یواش! مواظب باش! الآن می‌افتی! ندو می‌خوری زمین!
گفتن این‌ها وقتی بچه در حال دویدن، پریدن، نزدیک شدن به ظرف داغ یا هر کار دیگری است، نه‌تنها اثر بازدارنده ندارد که تمرکز او را به هم می‌زند و احتمال خطر را بالاتر می‌برد. گذشته از این، تکرار این عبارات، خطرپذیری کودک را کاهش می‌دهد و او را محتاط و گریزان از تجربه‌های تازه و ناشناخته بار می‌آورد.
زمین خوردن، از پله افتادن یا هر اتفاق کوچک دیگری بخشی از فرآیند رشد و بالندگی کودک است. تجربه برخاستن پس از زمین خوردن به درد کوتاه ناشی از آن می‌ارزد.
بهتر است به جای تذکرهای مدام و مکرر به هنگام بازی یا تجربه پدیده‌های ناشناخته نزدیکش باشید تا اگر احتمال خطر جدی بالا بود، بتوانید جلوگیری کنید یا مانع را از سر راهش بردارید.
می‌توانید بعضی تجربه‌ها را کنترل کنید؛ مثلاً اگر کودک در حال نزدیک شدن به سینی چای است، به جای هشدار، نزدیکش شوید تا بتوانید حرکات آنی او را کنترل کنید، در لمس لیوان گرم همراهش شوید، دستش را به لیوان نزدیک کنید تا گرمای آن را حس کند، بعد درباره اثر ریختن آب جوش روی بدن صحبت کنید.