مرز باریکی که تنظیم (discipline) را از تنبیه (punishment) جدا می‌کند، رویکرد آموزشی رفتارهای تنظیمی است. تنبیه با محکوم کردن، مجازات و پرخاش همراه است و تنظیم با مفاهیمی چون راهنمایی، آموزش، خود کنترلی و خود انضباطی. تنبیه به معنای کنترل رفتار دیگری، به‌ویژه کودکان و نوجوانان، از طریق تهدید و ایجاد ترس است، بر اشتباهات گذشته متمرکز است، از خشم و ناامیدی والدین/بزرگ‌تر از تربیت‌پذیری و آداب‌دانی فرزند/کودک بر می‌‌آید و مهم‌ترین نتیجه آن القای احساس ترس و گناه به کودک است. در مقابل، تنظیم به دنبال آموزش با هدف اصلاح و بلوغ عاطفی و رفتاری در کودک است، بر رفتارهای بعدی کودک تمرکز دارد، بر آمده از والدین/بزرگ‌ترهایی آرام است که بر رفتار و احساس‌شان مسلط هستند، و مهم‌ترین نتیجه آن احساس امنیت است.